Μυστικά και... Αλήθειες

Η αγαπητή "Μαύρη Ντάλια", μου πέταξε ένα... μπαλάκι (εδώ και μια βδομάδα, κι εγώ το πηγαίνω πέρα-δώθε).
Πρέπει - λέει - να γράψω πέντε αλήθειες.

Οι αλήθειες μπορεί να είναι πικρές, γλυκιές ή αδιάφορες. Θα προτιμούσα να γράψω έξι - μια και "μ΄αρέσει να μοιράζω τα πράγματα σε ίσα μέρη" αν και ποτέ δεν το καταφέρνω - αλλά, είμαι υποχρεωμένη να ακολουθήσω τους κανόνες του παιχνιδιού.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

1. Όταν τα "παίρνω", "κατεβάζω" μούτρα. Για πολύ καιρό, όμως.
2. Παθαίνω κρίσεις πανικού... εύκολα και... "χάνω τη μπάλα".
3. Μου λείπει πολύ η γιαγιά Θεοδώρα και, θα ήθελα να έχω πάρει το δικό της όνομα.
4. Λατρεύω τα "ωραία" αντρικά χέρια.
5. Μ΄αρέσει ο Σαββατιάτικος καφές, στην πλατεία του "χωριού" μου.

Ορίστε. Τις έγραψα. Και τώρα;

Και τώρα, πρέπει ακόμα - λέει - να κάνω κι εγώ "πάσα" με τη σειρά μου το "μπαλάκι" αυτό, σε άλλα πέντε άτομα. Για να μην σπάσει η αλυσίδα του παιχνιδιού. Δύσκολο όμως, γιατί οι γνωριμίες μου στη μπλογκόσφαιρα, είναι ελάχιστες. Όμως, η αλυσίδα είναι τεράστια και, ένα μικρό κρικάκι, δεν μπορεί να τη σπάσει. Οπότε, δε νοιώθω τύψεις.

Έχω όμως τη δυνατότητα - και την υποχρέωση - να προτείνω ένα.

Το καλό μου "Γλαροπούλι", που η αγαπητή "Ντάλια" δεν το συμπεριέλαβε στους προτεινόμενους, και αυτό πολύ στεναχωρήθηκε (το ΄χω και κυλιέται στα πατώματα μέρες τώρα, και δεν μπορώ να το κάνω καλά).

Η "πάσα" μου λοιπόν, στο "glaro".