Ποτέ την Κυριακή...

Είπα κι εγώ, μετά από - ούτε και που θυμάμαι πόσους - μήνες, να πάω στην Εκκλησία. Λόγω της ημέραααας... Κυριακή γαρ (μήπως και δω Θεού πρόσωπο - λέμε τώρα).

Σε κατάσταση λίγο "έδώ να πέσω, εκεί να πέσω" από το ξενύχτι και την κρεπάλη των δύο προηγούμενων ημερών, αλλά... "Κυρία". Με τη φουστίτσα μου, τις γόβες μου, το σακκάκι μου το κυριλάτο.

Και μην φανταστείτε ότι, πήγα μια "σωστή" ώρα. Μόλις ένα μισάωρο πριν την απόλυση. Παρ΄όλα αυτά η Μαμά, μου είχε φυλάξει θέση - ευτυχώς - γιατί αλλιώς θα κινδύνευα να σωριαστώ από τη ζαλάδα και τη νύστα.

Και αφού επιτέλους, τελείωσε το "μαρτύριό μου" - στο οποίο εγώ υπέβαλα τον εαυτό μου, κι έτσι δεν μπορώ σε κανέναν να τα "χώσω" - και είπα ότι θα πάω σπίτι μου, να πιω ένα "ριμαδοκαφέ" μπας και έρθω στα ίσα μου, έγινε η... φοβερή συνάντηση.

Η Μαμά, πλησιάζει μια γηραιά κυρία, την αγκαλιάζει, την ασπάζεται και της δίνει τις ευχές της (παίζει ακόμα το "Καλή Χρονιά"), αποκαλώντας την "θεία μου". Ωχ, και δεν μας βλέπω να ξεμπερδεύουμε", σκέφτηκα. Εννοείται ότι, η Μαμά με τράβηξε κοντά για να με συστήσει στη θεία - η οποία θεία, λέει, ήταν μακρινή ξαδέρφη της γιαγιάς.

- "Από δω η κόρη μου".

- "Η κόρη σου; ΦΤΟΥ ΣΟΥ κοπέλα μου. Να ζήσεις".

Ευτυχώς που - λόγω της μυωπίας - φορούσα τα γυαλιά. Διαφορετικά, τα "σκάγια" θα είχαν πάρει σβάρνα το αριστερό μου μάτι (που είναι και το "τσακίρικο").

- "Παντρεμένη;" ρώτησε η θεία.

- "Όχι" είπα, με χαμόγελο μέχρι τ΄αφτιά, χωρίς να φανταστώ τι θα επακολουθούσε (αυτή η "έλλειψη" φαντασίας, μου έχει στοιχίσει πολλά!!!)

- "Γιατί;"

- "Δεν έτυχε..." είπα, ήρεμη ακόμα αν και... το ΄βλεπα να ΄ρχεται...

- "Αν σου κάνω ΠΡΟΞΕΝΙΟ, παντρεύεσαι;"

Επειδή σ΄αυτό το "θεματάκι", είμαι "παλιά καραβάνα", δεν κώλωσα καθόλου, και απάντησα (πάντα με χαμόγελο):

- "Όχι".

- "Γιατί;" ξαναρώτησε η θεία (όχι που δεν θα ρώταγε).

- "Γιατί θεία μου, αν ήταν να το κάνω με αυτό τον τρόπο, θα το είχα ήδη κάνει. Αφήστε που.......".

Το ΄κοψα, όμως. Είπα να μην προκαλέσω - τόσον τη θεία, όσον και τα Θεία - και προσγειωθεί κανένα καντιλέρι στο κεφάλι μου.

Η θεία - μάλλον - δεν άκουσε την απάντησή μου (ή δεν θέλησε να την ακούσει) και συνέχισε:

- "Έχω τον ανιψιό μου, τον γιο της αδελφής μου. Είναι λίγο μεγάλος βέβαια - 45 χρονών - αλλά, καλό παιδί. Εσύ, πόσο χρονών είσαι;"

- "Σαράντα" είπα, έχοντας "κάνει γαργάρα" το ένα επιπλέον (διότι, άντε μου και σιχτίρ που θα πω 41, πρωί-πρωί Κυριακάτικο, και με την στίμπλα στο μάτι).

- "Ε, εντάξει. Δεν είσαι και ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ...".

Όπως καταλαβαίνεται, μετά απ΄αυτό, η θεία "υπόγραψε" την... καταδίκη της (και μαζί, είχε υπογράψει την καταδίκη της και η Μαμά, αλλά... ας πρόσεχε...).

Βούτηξα τη Μαμά από το μπράτσο και, έχοντας ήδη κάνει τα δύο πρώτα βήματα προς την έξοδο, είπα στη θεία:

- "Θεία μου να μας συγχωρήσετε, αλλά θα πρέπει να φύγουμε. Θα έχει ξυπνήσει ο Χρήστος μου, και θα με περιμένει στο σπίτι για καφέ. Χάρηκα για τη γνωριμία και, σας ευχαριστώ που με σκεφτήκατε. Τους χαιρετισμούς μου, στον ανιψιό σας".

Οι "κατάρες" της Μαμάς, ακόμα ηχούν στ΄αφτιά μου αλλά, και οι κατάρες οι δικές μου, θα ακολουθούν τη θεία για όλο το υπόλοιπο του βίου της (που δεν βλέπω να είναι και πολύς!!)