Χωρίς λόγο...

Μερικές φορές, μιζεριάζουμε. Χωρίς λόγο. Ή, για λόγο… παράλογο. Βαριέμαι (που να τρέχω τώρα;;;), δεν έχω όρεξη (να δω και ν΄ ακούσω κανέναν!!!)

Προχθές το βράδυ, σε μια τέτοια ακριβώς κατάσταση, βρίσκομαι να μιλάω – μέσω υπολογιστή – με μια φίλη, η οποία ζει τους τελευταίους τέσσερις μήνες σε μιαν άλλη ευρωπαϊκή πόλη, λόγω δουλειάς – δική της απόφαση, είναι η αλήθεια, αλλά δε νομίζω ότι παίζει ρόλο αυτό.


- «Δεν θα βγεις; Τι κάνεις μέσα στο σπίτι, Παρασκευάτικα» με ρώτησε.

- «Μπα, βαριέμαι. Δεν έχω όρεξη. Θα δω C.S.I.»

- «Γαμώτο, εμένα δεν μου αρέσουν αυτά, και… δεν έχει τίποτα η τηλεόραση. Ότι βιβλίο είχα, το έχω διαβάσει. Και ένα που έχω, το έχω παρατήσει στη μέση…. Που σημαίνει ότι είναι μάπα»

- «Γιατί δεν βγαίνεις;» τη ρώτησα (η ηλίθια!!!)

- «Που να πάω;»

- «Οι κοπέλες απ΄το γραφείο;»

- «Δεν ξέρω. Θα έχουν κανονίσει, μάλλον. Άσε που, δεν είναι και για πολλά-πολλά. Άλλωστε, έχω λίγο πονοκέφαλο. Και με πονάνε τα μάτια μου.»

- «Γιατί; Είσαι άρρωστη;»

- «Όχι, μωρέ. Μάλλον είναι από τις πολλές ώρες μπροστά στο P.C.. 9 ώρες στάνταρ στο γραφείο, και μετά πάλι στο σπίτι».

- «Ε, κλείστο το διαβολόπραμα. Τι το ανοίγεις και στο σπίτι;» είπα εγώ (που κάνω ακριβώς το ίδιο – πάλι χωρίς λόγο ή, για λόγο «παράλογο»).

- «Δεν μπορώ να το κλείσω. Είναι η «παρέα» μου. Και η «επικοινωνία» μου με τους φίλους μου».

- «……..»


Βουβάθηκα για λίγο. Και μετά… έσκασα «μύτη» από την «καρακοσμάρα μου», αλλά… πώς να το μαζέψω. Προσπάθησα, αρχίζοντας να της αραδιάζω πράγματα που θα μπορούσε να κάνει – θαρρείς κι εκείνη δεν ήξερε, ποιες ήταν οι επιλογές της.

Σε όλο αυτό το διάστημα που μιλάμε, το κορίτσι αυτό, δεν παραπονέθηκε ποτέ. Δεν δυσανασχέτησε ποτέ. Δεν έβγαλε ποτέ «μιζέρια». Αντιθέτως, πάντα έχει να μου πει μια «καλή» κουβέντα, σε όλα όσα της αραδιάζω. Σκέφτεται πάντα θετικά, και αντιμετωπίζει με ψυχραιμία και χιούμορ, τα δικά της «θέματα».

Τελικά, το μόνο που μπόρεσα να κάνω εκείνο το βράδυ για κείνην, ήταν να της κρατήσω συντροφιά, λίγη παραπάνω ώρα από όση αρχικά υπολόγιζα.


Τι έκανε εκείνη για μένα; Μου θύμισε – έστω και στιγμιαία – ότι έχω μια ζωή, που θα έπρεπε να εκτιμώ περισσότερο. Γιατί, αυτά που θεωρώ ως «δεδομένα», μπορεί να ανατραπούν από τη μια στιγμή στην άλλη – με ή χωρίς τη θέλησή μου.

Για την "κολλητούλα" του αδελφού μου