Μυστικά και... Αλήθειες

Η αγαπητή "Μαύρη Ντάλια", μου πέταξε ένα... μπαλάκι (εδώ και μια βδομάδα, κι εγώ το πηγαίνω πέρα-δώθε).
Πρέπει - λέει - να γράψω πέντε αλήθειες.

Οι αλήθειες μπορεί να είναι πικρές, γλυκιές ή αδιάφορες. Θα προτιμούσα να γράψω έξι - μια και "μ΄αρέσει να μοιράζω τα πράγματα σε ίσα μέρη" αν και ποτέ δεν το καταφέρνω - αλλά, είμαι υποχρεωμένη να ακολουθήσω τους κανόνες του παιχνιδιού.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

1. Όταν τα "παίρνω", "κατεβάζω" μούτρα. Για πολύ καιρό, όμως.
2. Παθαίνω κρίσεις πανικού... εύκολα και... "χάνω τη μπάλα".
3. Μου λείπει πολύ η γιαγιά Θεοδώρα και, θα ήθελα να έχω πάρει το δικό της όνομα.
4. Λατρεύω τα "ωραία" αντρικά χέρια.
5. Μ΄αρέσει ο Σαββατιάτικος καφές, στην πλατεία του "χωριού" μου.

Ορίστε. Τις έγραψα. Και τώρα;

Και τώρα, πρέπει ακόμα - λέει - να κάνω κι εγώ "πάσα" με τη σειρά μου το "μπαλάκι" αυτό, σε άλλα πέντε άτομα. Για να μην σπάσει η αλυσίδα του παιχνιδιού. Δύσκολο όμως, γιατί οι γνωριμίες μου στη μπλογκόσφαιρα, είναι ελάχιστες. Όμως, η αλυσίδα είναι τεράστια και, ένα μικρό κρικάκι, δεν μπορεί να τη σπάσει. Οπότε, δε νοιώθω τύψεις.

Έχω όμως τη δυνατότητα - και την υποχρέωση - να προτείνω ένα.

Το καλό μου "Γλαροπούλι", που η αγαπητή "Ντάλια" δεν το συμπεριέλαβε στους προτεινόμενους, και αυτό πολύ στεναχωρήθηκε (το ΄χω και κυλιέται στα πατώματα μέρες τώρα, και δεν μπορώ να το κάνω καλά).

Η "πάσα" μου λοιπόν, στο "glaro".

5 out of many

Χωρίς προλόγους .....αλλά με soundtrack

1. αντιμετωπίζω περισσότερα από όσα αντέχω
2. θυμάμαι το μισο 2000 ..η τεκιλα ( κίτρινη) προκαλεί εγκεφαλικά κενά...για το υπόλοιπο έτος θεωρητικά δεν ευθύνομαι ...
3. αντιπαθώ τους άνδρες που βαριούνται
4. συγχωρώ αλλά δεν διαγράφω
5. έχω 2 πολύτιμες φίλες

Escape my self (Sound)

Που θα πάει; Θα τον κάψω!!

Έλεος πια, με τα ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΑ!!!
Ή εγώ είμαι από άλλο πλανήτη φερμένη, ή όλοι αυτοί αφήνουν κάθε χρόνο τον δικό τους, και κάνουν «επιδρομή» στη γη με σκοπό να μας τρελάνουν (εμένα, και μερικούς άλλους που ξέρω).

Τα πάρτυ, δίνουν και παίρνουν. Μέσα κι εγώ. Μια χαρά, δε λέω. Ευκαιρία για χορό. Αλλά, είναι ανάγκη να κοπανιόμαστε σαν τους κολασμένους, με μουτσούνες, περούκες και τα συναφή; Γιατί πρέπει να πάω ντυμένη κλόουν, καλόγρια, πειρατής ή βασίλισσα του χιονιού; Τα ρουχαλάκια μου, δεν κάνουν;

Και η βόλτα στην Πλάκα; Γιατί πρέπει να σου βγει από τη μύτη. Γιατί πρέπει να γυρίσεις στο σπίτι σου, με καρούμπαλα στο κεφάλι από τις σφυριές, και χαρτοπόλεμο ακόμα και μέσα στο βρακί σου; (στην καλύτερη περίπτωση αυτό, γιατί στόχος τους είναι να σου «παραγεμίσουν» το στόμα).

Χρόνια τώρα, ονειρεύομαι το κάψιμο του Βασιλιά Καρνάβαλου. Γι αυτό, του χρόνου θα πάω στο χωριό μου (λίγα χιλιόμετρα μετά την Πάτρα). Στην πηγή το κακού.
Να τον μπουρλοτιάσω, να τον δω να καίγεται. Και μετά, να μαζέψω τα αποκαϊδια του και να τα πετάξω στη θάλασσα. Μήπως και τον εξαφανίσω.

Άντε, παιδάκια. Καλά μας ΚΟΥΛΟΥΜΑ (μια μέρα είναι κι αυτή, θα περάσει).
Και την Τρίτη το πρωί… τις ΜΑΣΚΕΣ μας, και δρόμο….

Οι ώριμες σκέψεις του Γλάρου ..ακούγονται .

I take one one one cuz you left me
and two two two for my family
and 3 3 3 for my heartache
and 4 4 4 for my headaches!
and 5 5 5 for my lonely
and 6 6 6 for my sorrow
and 7 7 for nonono tomorrow
and 8 8 I forget what 8 was for!
and 9 9 9 for a lost god
and
10
10
10
10 for everything everything everything everything!!!

Reload vs System Failure

Και Matrix με το Barman παίξαμε και με τα οικονομικά μας και με τα συναισθηματικά μας παίξαμε αλλά σα να κρατάν άλλοι τα ινία μου φαίνεται σε αυτό το παιχνίδι αλλιώς δε μπορώ να δικαιολογήσω το τόσο συχνό system failure που δόξα το θεό με την κατάλληλη και έγκαιρη υποστήριξη φίλων (οι κωλοφαρδία μου σε αυτό το κομμάτι δε περιγράφεται) και αρκετής ποσότητας αλκοόλ το μυαλό κάνει το απαραίτητο reload!

Όμως έχω σκέψεις τους του στιλ: “πότε θα γαμωπάρω τη ζωή στα χέρια μου” ή “ρε πούστη να ξημερώσει μια μέρα που θα μου πάει κάτι καλά χωρίς να το τραβάω απ τα αυτιά”…

Κατόπιν ώριμης σκέψεις (αχεμ!) αποφάσισα ότι πρέπει να πιάσω εμένα και να με τραβήξω από τα αυτιά και όχι μόνο. Πρέπει να πάρω και να εκτελέσω κάποιες αποφάσεις!

Το δηλώνω πρώτα εδώ όχι μόνο για να γίνω ρόμπα στο διαδίκτυο αλλά και με κάποιο τρόπο να δεσμευτώ. Να το βλέπω και να το θυμάμαι. Να το διαβάσουν τα πουλιά και αν δε το τηρήσω να με κράζουν με καφέ και τσιγάρο, με ποτό και ξεροκάρπι, με ντεπόν και πονοκέφαλο etc…

Λίστα με εκκρεμότητες θα σας αποσταλεί στο e-mail σας.

Λουλούδια ποστ έγραψα πάλι!

Λουλούδια γενικός!

MATRIX ΜΕ ΤΟΝ BARMAN

system failure

last call

CLEAR

AND

RELOAD

στα πόσα καιγεσαι ???

Το βλέπεις και το αναγνωρίζεις με την πρώτη ματιά .
Λες ..θα το προσπεράσω με μελετημένους ελιγμούς
Δεν σε αφορά, εξασκημένος στην Παράνοια
Δεν αντιδράς
ίσως είναι και απόλυτα φυσιολογικό . ..

Τον ρολάκο τον πήρες,
Τον έμαθες με κόπο...την γλώσσα δεν την ήξερες
Είσαι όμως επιμελής & επικοινωνιακός ..από την φύση σου
Προσπάθησες και ακόμα προσπαθείς

Χωρίς εκπληξη πια - αυτό το έπαθες την πρώτη φορά- παρατηρείς ότι τον ίδιο ρόλο τον παίζουν και άλλοι
Πιο εύκολα
Όχι! δεν τους δόθηκε νωρίτερα, ήταν πιο έτοιμοι..
Είναι ευτυχισμένοι
Χωρίς το βάρος των ευθυνών τους, ..δεν τις αισθάνθηκαν ποτέ..
-"AX ENA EΛΑΦΙ " -

Νόμισες πως οι τελευταίες σου επιλογές ήταν "προσεκτικές" με ανθρώπους - συνοδοιπόρους ..και όχι ανδρίκελα ...

Νόμισες ότι καταλήξατε σε κοινή αλφαβήτα..και Ναι ... θα συνεννοηθείς καλύτερα .
Με απλό και κατανοητό τρόπο...κατάφερες να εκφράζεις σαφώς τις ανάγκες σου , την στάση σου και σε extreme περιστατικά και τις αξιες σου .

Νόμισες ότι με απλά - βασικά ελληνικά ...όταν ζητάς καφέ θα σου φέρνουν καφέ και όχι Coca Cola
Νόμισες ότι όταν σου ζητάνε καφέ , δεν μπορεί ΚΑΦΕ θα θέλουν ....??

Ε! Οχι κουκλίτσα μου .....

( soundtrack of the Day : "That's when I reach for my RevolVer"- MOBY )

Χωρίς λόγο...

Μερικές φορές, μιζεριάζουμε. Χωρίς λόγο. Ή, για λόγο… παράλογο. Βαριέμαι (που να τρέχω τώρα;;;), δεν έχω όρεξη (να δω και ν΄ ακούσω κανέναν!!!)

Προχθές το βράδυ, σε μια τέτοια ακριβώς κατάσταση, βρίσκομαι να μιλάω – μέσω υπολογιστή – με μια φίλη, η οποία ζει τους τελευταίους τέσσερις μήνες σε μιαν άλλη ευρωπαϊκή πόλη, λόγω δουλειάς – δική της απόφαση, είναι η αλήθεια, αλλά δε νομίζω ότι παίζει ρόλο αυτό.


- «Δεν θα βγεις; Τι κάνεις μέσα στο σπίτι, Παρασκευάτικα» με ρώτησε.

- «Μπα, βαριέμαι. Δεν έχω όρεξη. Θα δω C.S.I.»

- «Γαμώτο, εμένα δεν μου αρέσουν αυτά, και… δεν έχει τίποτα η τηλεόραση. Ότι βιβλίο είχα, το έχω διαβάσει. Και ένα που έχω, το έχω παρατήσει στη μέση…. Που σημαίνει ότι είναι μάπα»

- «Γιατί δεν βγαίνεις;» τη ρώτησα (η ηλίθια!!!)

- «Που να πάω;»

- «Οι κοπέλες απ΄το γραφείο;»

- «Δεν ξέρω. Θα έχουν κανονίσει, μάλλον. Άσε που, δεν είναι και για πολλά-πολλά. Άλλωστε, έχω λίγο πονοκέφαλο. Και με πονάνε τα μάτια μου.»

- «Γιατί; Είσαι άρρωστη;»

- «Όχι, μωρέ. Μάλλον είναι από τις πολλές ώρες μπροστά στο P.C.. 9 ώρες στάνταρ στο γραφείο, και μετά πάλι στο σπίτι».

- «Ε, κλείστο το διαβολόπραμα. Τι το ανοίγεις και στο σπίτι;» είπα εγώ (που κάνω ακριβώς το ίδιο – πάλι χωρίς λόγο ή, για λόγο «παράλογο»).

- «Δεν μπορώ να το κλείσω. Είναι η «παρέα» μου. Και η «επικοινωνία» μου με τους φίλους μου».

- «……..»


Βουβάθηκα για λίγο. Και μετά… έσκασα «μύτη» από την «καρακοσμάρα μου», αλλά… πώς να το μαζέψω. Προσπάθησα, αρχίζοντας να της αραδιάζω πράγματα που θα μπορούσε να κάνει – θαρρείς κι εκείνη δεν ήξερε, ποιες ήταν οι επιλογές της.

Σε όλο αυτό το διάστημα που μιλάμε, το κορίτσι αυτό, δεν παραπονέθηκε ποτέ. Δεν δυσανασχέτησε ποτέ. Δεν έβγαλε ποτέ «μιζέρια». Αντιθέτως, πάντα έχει να μου πει μια «καλή» κουβέντα, σε όλα όσα της αραδιάζω. Σκέφτεται πάντα θετικά, και αντιμετωπίζει με ψυχραιμία και χιούμορ, τα δικά της «θέματα».

Τελικά, το μόνο που μπόρεσα να κάνω εκείνο το βράδυ για κείνην, ήταν να της κρατήσω συντροφιά, λίγη παραπάνω ώρα από όση αρχικά υπολόγιζα.


Τι έκανε εκείνη για μένα; Μου θύμισε – έστω και στιγμιαία – ότι έχω μια ζωή, που θα έπρεπε να εκτιμώ περισσότερο. Γιατί, αυτά που θεωρώ ως «δεδομένα», μπορεί να ανατραπούν από τη μια στιγμή στην άλλη – με ή χωρίς τη θέλησή μου.

Για την "κολλητούλα" του αδελφού μου